Gengið er út frá því að í lögunum verði kveðið á um þær almennu lágmarkskröfur sem tilskipun (ESB) 2018/851 gerir til kerfa sem byggja á framlengdri framleiðendaábyrgð.

Kröfurnar snúa m.a að því að skilgreina réttindi og skyldur allra þeirra sem að kerfinu koma, að setja kerfinu megindleg markmið um meðhöndlun úrgangs sem þau þurfa að ná, að tryggja upplýsingasöfnun um þá vöruflokka sem eru í kerfinu, að tryggja jafnræði framleiðenda óháð staðsetningu eða stærð og að tryggja að úrgangshafar skili viðkomandi úrgangi inn í kerfið, s.s. með fræðslu, hagrænum hvötum eða reglusetningu. Að tryggja að kerfið sinni öllum en ekki einungis þeim landssvæðum eða þeim úrgangi sem gefa mestar tekjur, að tryggja fjárhagslega burði kerfisins og að framleiðendur í kerfinu greiði sannanlega fyrir söfnun, flutning og meðhöndlun sinna vara þegar þær eru orðnar að úrgangi. Að tryggja að framleiðendur greiði ekki kostnað umfram raunkostnað við meðhöndlun, að tryggja gagnsæi kerfisins, að tryggja fullnægjandi eftirlit og eftirfylgni með kerfinu og að tryggja reglubundið samtal á milli þeirra aðila sem hafa snertifleti við kerfið.